“De nieuwe oprechtheid”

Vanwege mijn grote passie voor tennis was een goede vriend zo vriendelijk om me het boek van David Foster Wallace te geven, Tennis as a Religious Experience, waarin hij twee thema's onderzoekt: de US Open als sociaal fenomeen en een analyse van Federer. Ik kende deze auteur niet, maar zijn prachtige schrijfstijl, die getuigt van een zeer verfijnde verteltechniek, gecombineerd met zijn opmerkelijke vermogen om zijn omgeving te analyseren, bracht me ertoe hem te onderzoeken.

Onder de filosofische redenen die hem ertoe brachten te schrijven, benadrukt hij een concept dat hij 'de nieuwe oprechtheid' noemt, waarmee hij aangeeft hoe belangrijk het is om datgene waar je je aandacht op richt als een morele keuze te waarderen. Hij stelt ook vast dat de keuze waar je aandacht aan besteedt en hoe je het dagelijks leven interpreteert, bepaalt wie je bent. Vrijheid is niet doen wat je wilt, maar kiezen voor het kader dat je niet op de automatische piloot stuurt. En als gebruiker van taal of schrijven pleit hij ervoor om niet bang te zijn om thema's serieus te ontwikkelen, zelfs als ze naïef klinken, en om jezelf niet bang te maken om belachelijk gemaakt te worden in plaats van je toevlucht te nemen tot ironie of sarcasme. Taal zou een brug moeten zijn tussen mensen, niet slechts een slim spelletje.

Als je de commentaren op het sportnieuws leest, is het teleurstellend wat er geschreven wordt.

Meer dan 25 jaar zijn verstreken sinds deze analyse en we leven nu in een tijd die ver verwijderd is van deze denkwijze. "De Nieuwe Oprechtheid" anticipeerde op het probleem van sociale media en deze door sarcasme en cynisme gedomineerde cultuur. We bekritiseren sociale media omdat ze dit gedrag uitlokken, terwijl ze uiteindelijk slechts een middel blijken te zijn om te onthullen wie we werkelijk zijn. Wij zijn mensen die begrijpen dat we door middel van sarcasme en spot, of het nu gaat om originele uitspraken of memes, origineel en intelligent overkomen.

Het is ongelooflijk hoe ideologische concepten van allerlei aard onze identiteit hebben gevormd. Onze identiteit, gebaseerd op correcte ethische codes, zou onze ideologie moeten vormen, en daarom worden we erdoor gevangen. Als onze verlangens niet worden vervuld, kleineren en verminderen we de waarde van alles wat er is gebeurd. Ik geef je een voorbeeld aan de hand van sport, maar het gebeurt in alle aspecten van het leven. Als je de reacties op sportnieuws leest, is het verbijsterend, om niet te zeggen teleurstellend, om te zien wat daar geschreven staat. Na geweldige tenniswedstrijden zoals die van Alcaraz, Sinner of Djokovic , zie je in de reacties hoe al diegenen die een van hun acties niet goed vonden of hun favoriete speler versloegen, een verhaal van spot en sarcasme construeren dat volledig ontspoord is. In plaats van een serieuze en accurate analyse uit te voeren, vertellen ze iets werkelijk armzaligs en oneerlijks. Want iemand die depressief is door onbevredigde feiten, raakt gevangen in zijn of haar onvermogen om oprecht te communiceren. Hun gebrek aan kwetsbaarheid drijft hen tot pijn en ze reageren agressief.